[74] - ,,Trucicielka" Eric-Emmanuel Schmitt- recenzja książki

Autor: Eric-Emmanuel Schmitt

Tytuł: Trucicielka

Wydawnictwo: Znak literanova

Liczba stron: 248

Okładka: miękka

Moja ocena: 6/10

Marie wyznaje na spowiedzi, że zamordowała swoich trzech mężów. Czy opisane przez nią zbrodnie to prawda, czy tylko perfidna gra, w której stawką jest dusza młodego księdza?

Obsesja towarzyszy wszystkim bohaterom opowiedzianych w „Trucicielce” historii. Każe im walczyć - o rodzinę, sławę, miłość. Niszczy, ale czasem daje drugą szansę.

Schmitt odsłania mechanizm obsesji – pokazuje, jak łatwo jedna myśl może zatruć życie człowieka.

[opis wydawnictwa]

Witajcie, kochani! Planowałam dodać tę recenzję w tygodniu, jednak nie znalazłam czasu na bloga. To dopiero początek szkoły, a ja już ledwo co wyrabiam na zakrętach! Jeśli ciągle tak będzie to niedługo Just one more page umrze śmiercią naturalną... żartuję! Oczywiście, że do tego nie dopuszczę, ale musicie liczyć się z tym, że będzie mnie tutaj mniej niż wcześniej.

Jakiś czas temu dodałam recenzję książki pana Schmitta pt. "Dziecko Noego". Kilka dni po tym wydarzeniu zapoznałam się z kolejnym dziełem, które wyszło spod pióra tego pisarza. "Trucicielka" okazała się znacznie gorsza od swej poprzedniczki, jak już możecie zauważyć po ocenie. 6, a 8? Jak dla mnie to wielkie różnica. A teraz spróbuję Wam przybliżyć powody tej sytuacji...

Czy istnieje uczucie, które nie łączyłoby się nierozerwalnie ze swoim przeciwieństwem, jak tkanina i jej podszewka?

Zazwyczaj w tym miejscu przychodzi czas na streszczenie fabuły, lecz tym razem tego nie zrobię. Dlaczego? Gdyż książka to cztery, naprawdę krótkie opowiadania i opisując je tutaj zapewne zdradziłabym za wiele, a Wasze czytanie tej pozycji straciłoby najmniejszy sens. Z tego wynika, że (nie)stety musi wystarczyć Wam opis wydawnictwa. 

Tak, jak już wspomniałam, lekturę tworzą cztery historie, a może raczej historyjki? Nieważne. Pragnę jednak zauważyć, że jeśli ktoś bierze się za czytanie "Trucicielki" niech spodziewa się okrojonych, schematycznych opowiadań. Na końcu możemy znaleźć coś takiego jak "Pamiętnik autora", w którym Eric-Emmanuel Schmitt wyjaśnia nam, że tego wymaga gatunek, w którym tworzy i że właśnie to w nim uwielbia! Nie oszczędza nam również wyznań, jak wiele pracy trzeba włożyć w taki tekst, choć może się on wydawać pisany "na szybko", to w rzeczywistości zajmuje więcej czasu niż choćby piękne opisy Zafona. 

Powiem Wam szczerze, że opowiadania mnie po prostu nie zadowoliły. "Dziecko Noego" zachwyciło mnie do szpiku kości (dobra, może trochę przesadziłam) i spodziewałam się następnego "wow!" Dostałam jednak dobrą, tylko dobrą książkę. 

A dlaczego mnie nie zachwyciły? Schmitt próbował przekazać nam bardzo mądre rzeczy. Można było nawet wyłapać między słowami jego dumę z własnych linijek. Oczami wyobraźni widziałam go siedzącego na kamieniu z podpartą brodą, niczym mędrzec ze średniowiecza. A wiecie co było w tym wszystkim najbardziej żenujące? To, że owe "mądrości" zna każdy, choć trochę, inteligenty człowiek. Nie wiem czy pan Schmitt bawił się w filozofa czy o co chodzi. Cokolwiek to było, trochę mu nie wyszło.

Najbardziej podobało mi się opowiadanie "Koncert Pamięci anioła" i gdyby nie ono, to zamiast 6 stałaby 3. Ostatnia historia również jest całkiem przystępna, choć zdecydowanie oklepana. Przyznam się jednak, że lubię takie miłosne opowiastki, dlatego czytałam z uśmiechem także ten ostatni rozdział. 

Co mam Wam jeszcze powiedzieć? Musicie po prostu przekonać się na własnej skórze. Ja natomiast jestem już pewna na 100% (pamiętajcie, że kobieta zmienną jest!), że Eric-Emmanuel Schmitt nie zostanie moim ulubionym pisarzem, choć nie trafi także do tych najgorszych. Wiem, że on nigdy tego nie przeczyta, ale... Panie Ericu, stać Pana na więcej! Zawiodłam się.

Éric-Emmanuel Schmitt to francuski dramaturg, eseista i powieściopisarz, z wykształcenia filozof. Mieszka w Brukseli.
Swoją pierwszą powieść napisał w wieku 11 lat. Uczęszczał do Ecole Normale Supérieure, jednej z przodujących francuskich uczelni humanistycznych. Zdobył tam najbardziej prestiżowy z francuskich certyfikatów nauczycielskich oraz doktorat z filozofii. Na świecie jest znany głównie jako twórca teatralny.