Czytać czy nie czytać?

    Mija pierwszy tydzień ferii. Nagle przypominam sobie, że miałam zadaną lekturę na język polski. Liczę pozostałe wolne dni - 9. Przekartkowuję książkę na ostatnią stronę i sprawdzam numerek u góry - 456. Biorę mój nowiuśki kalkulator i dzielę jedno przez drugie. Mniej więcej 50. Tyle stron będę musiała czytać dziennie, aby wyrobić się do poniedziałku.

    Spoko, myślę, przecież dziennie zdarzało mi się czytać nawet ponad 400 stron. Co to więc jest te marne 25 karteczek?!

    No, jak się później okazało, jest... i to sporo. Poznanie tych kilkudziesięciu stron zajmuje mi praktycznie pół dnia. Czytanie tej lektury to istna katorga. Opisy dłużące się niczym tasiemce - od razu mam w głowie Tadzia i jego niekończący się bigos, zewsząd bijąca melancholia, a na czele cipowaty bohater, którego niezdecydowanie cały czas jest w zenicie. Miód, malinka i orzeszki, czyż nie?

    Od zawsze noszę w sobie głupie przekonanie, że niedokończenie książki jest pewnego rodzaju świętokradztwem. Przecież zdarzały mi się przypadki, iż lektura okazała się genialna dopiero po ostatnim rozdziale! I w ten oto sposób na moich ramionach siedzą dwie postacie i szepczą do uszu swoje racje. ,,Czytaj, może i ta książka okaże się świetna!" // ,,Rzuć to w diabły! Masz tyle genialnych książek na półkach, które czekają na Ciebie!".

    Biję się z myślami i dalej tkwię po środku. Przebrnęłam przez 136, a książka nie podoba mi się już od 135 stron. Przez cały czas leży otwarta obok mnie, a ja gapię się w sufit i rozmyślam o tym, jak bardzo chciałabym dać jej szansę oraz o tym, jak bardzo nie chcę jej czytać. Chwytam lekturę ponownie w dłonie, ale po kolejnym zdaniu - odkładam. No nie mogę po prostu!

 

    Dla zachęcenia czytam recenzje. Praktycznie wszyscy się nią zachwycają. Czy coś jest ze mną nie tak, że na to istne arcydzieło jestem czuła, niczym kamień? Nie, po prostu mam swój gust. Może nie dojrzałam do klasyki, może nie każde dzieło z tej dziedziny potrafi chwycić przypadkowego czytelnika za serce, a może po prostu nie działa na mnie ta otoczka wielkiego kunsztu i znajomości tytułu przez cały wszechświat?

    Niewątpliwe jest to, że kanon lektur szkolnych jest wybrany bardzo starannie i z każdej książki mamy wyciągnąć jakieś wnioski. Klasyka to ponadczasowość i uniwersalizm. Ja to doskonale rozumiem i dostrzegam w tej cegiełce, jednak forma, w jakiej zostało to wszystko przedstawione, po prostu nie przypada mi do gustu. Chyba mam do tego prawo, prawda?

    Z jednej strony mówią, że czytanie ma być wyłącznie przyjemnością. Z drugiej, krzyczą, iż wstyd nie znać tej lektury. Wnioskuję, że jestem jakimś bezwstydnikiem, bo po nie-przeczytaniu, dalej mam zamiar wychodzić z domu. A może nie powinnam? (PS A może powinnam wstydzić się swojego gustu i przepraszać, że jest taki, a nie inny? - wyczuj sarkazm, błagam)

    Naprawdę chciałabym dać jeszcze szansę tej powieści, ale na kolejną szansę trzeba sobie zasłużyć (ona po tych 136 stronach nie zasłużyła). Lektura wymaga ode mnie czasu, a w zamian za to, ja wymagam od lektury, aby mi się podobała. A ta książka nie podoba mi się zupełnie. (tzn. fabuła jest okej, ale cała reszta nie)

    I choć dręczą mnie wyrzuty sumienia, chyba pozostawię ją niedokończoną. Może będę podczytywać ją po trosze i kiedyś tam dotrę do końca, może kiedyś do niej wrócę - choćby ze względu na maturę, a może już za miesiąc przestanę o niej pamiętać. Nic nie obiecuję.

    Adam Mickiewicz mówił: Nie masz zbrodni bez kary. Gdybym mogła, odpowiedziałabym mu: Ale zawsze możesz mieć karę bez zbrodni. Wystarczy sięgnąć po powieść Fiodora Dostojewskiego.

    Bo tak, kochani, czytanie ,,Zbrodni i kary" jest dla mnie istną karą. Szkoda mi na to czasu, ferii i życia.

    W zwieńczeniu tego tekstu, pragnę powiedzieć jeszcze kilka słów. Szanuj książki, kochany Czytelniku, ale szanuj też siebie i swój czas. Nie wmawiaj sobie, że spodoba Ci się dana lektura, tylko dlatego, że reszta ludzkości ją uwielbia. Po to masz wolną wolę, aby posiadać swoją własną opinię i bezwstydnie ją wyrażać. I nie bój się czasem odpuścić, bo serio - czytanie wbrew swojej woli to nic fajnego.

    A co Wy uważacie o czytaniu pod przymusem i o niedokańczaniu książek? Poznajecie wszystkie lektury szkolne czy raczej sięgacie po streszczenia? :)

PS Gwoli ścisłości tego niezdecydowanego bohatera - rozumiem, że po zabójstwie jego stan psychiczny jest w bardzo krytycznym stanie, co jednak nie zmienia faktu, iż niezależnie od czasu (przed i po zabójstwie) Raskolnikow niemiłosiernie działa mi na nerwy.